Month: May 2011

Er zijn mensen die zich druk maken om mijn ademhaling, waaronder onze eigen systeembeheerder.
Nu weet ik niet of ik blij moet zijn of bezorgd.
Blij omdat er tenminste mensen zijn die zich buigen over het vraagstuk of ik überhaupt nog adem, of bezorgd dat er mensen zijn die zo weinig in hun leven te doen hebben dat ze zich druk maken om míjn ademhaling.
Van alle *&$%#@ kwaliteit die de omroep aflevert, is het ècht míjn ademhaling waar je je aan stoort ?
Ik kan je vertellen dat ik adem, omdat ik anders geel een groen aanloop op televisie, en dat staat redelijk slordig.
Voor de die-hard criticasters die denken dat ze het beter kunnen: ik daag je uit om het te doen! Kom op een donderdag een hele dag teksten schrijven en in de late namiddag onder twee hete lampen met een camera op je neus ontspannen foutloos autocue lezen en ontspannen ademhalen.
De omroep zoekt zoekt nog steeds vrijwilligers.
Mag jij mij uitleggen hoe je het doet.

Je kent ze wel, van de gehandicapten wagentjes met twee wielen die je kunt besturen door naar voren de leunen (de Segway).
In Den Bosch worden ze gebruikt als vermaak door een evenementenbureau die er stadstochten mee organiseert. Maar volgens mij is het meer vermaak voor het winkelend publiek dan de ‘leuners’ zelf.
Als ware kruisvaarders komt een leger 65 plussers me met helm me tegemoet.
Het is een koddig gezicht en kan mijn glimlach dan ook niet onderdrukken als ze langsrijden. Ik kijk naar beneden om niet in de lach te schieten.
Ik zie nog net de laatste van de groep voorbij zoemen. Hij ziet mijn gezicht en glimlacht een beetje schuldig terug, alsof hij wil zeggen “ja sorry, ik weet dat het er niet uit ziet”.

Ik heb voor het gemak een lijst samengesteld van de 10 coolste ringtones voor je telefoon:

De Indische waterlelies (van de Efteling)
“Mine, mine, mine” van de meeuwen uit de animatiefilm Nemo
een stem die zegt: “Ik zit in je tas, iets verder, ja, onderin, iets meer naar links, nog iets, nee boven, ja bijna, iets meer naar links …. te laat!”. Vooral leuk voor je moeder of oma.
Het nafluiten van een bouwvakker. Vooral imponerend tijdens een vergadering.
Beeker van de Muppets die zegt: “mimimimimimi”
“Dat is een irritatie-factortje” van Jochem Myjer
“Dat is een irritatie-factortje” van Jochem Myjer
“Dat is een irritatie-factortje” van Jochem Myjer
“Dat is een irritatie-factortje” van Jochem Myjer
“Dat is een irritatie-factortje” van Jochem Myjer

Mocht je het je afvragen, op plaats 11 staat “Dat is een irritatie-factortje”.

Op sommige momenten voel je je goed in je leven. Dan ga je op een bankje in het park staan en met je met uitgestrekte armen naar de hemel schreeuwen dat je van het leven houdt; rennen door het grasveld en de wind door je haren voelen waaien; de scene uit The Sound Of Music naspelen waar Julie Andrews zingend in het grasveld rondjes draait en uit volle borst zingt “The hills are alive…”.
Het indrukwekkende bergenlandsschap kun je verruilen voor de Bossche Broek en het weideveld voor het kale asfalt van wat de gemeente verstaat onder ‘wandelen in de vrije natuur’. In het asfalt zouden redelijke gaten gevallen kunnen zijn door slecht onderhoud en je zou er makkelijk je enkel kan verzwikken, waardoor je een mooie snoekduik zou kunnen maken op het asfalt.
Met dit laatste heb ik mijn geluk gevierd en lig nu aan 86 kanten open.
Ben nu bezig om met een pincet de steentjes uit mijn knieën pulken, met een schaar de loshangende vellen te kortwieken en probeer niet te vloeken als ik met de met de Betadinefles er driftig op los druppel.
In het woord ‘ongeluk’ zit ook ‘geluk’. Je moet het alleen even zien!
(of in mijn geval: voelen)

Ik heb op een blauwe maandag (die overigens op een zondag viel) een bijbaantje gehad als standin voor een televisieprogramma. Op die “maandag” heb ik the ultimate Gooise überbitch leren kennen.
Ik kreeg spontaan de neiging om met een scheermesje in mijn polsen te snijden van Miss Communicatie.
Ze was een soort kruising tussen Pauline uit “Gooise Meisjes” en Hitler.
Toch zag ik een hele eenzame vrouw, die zestig uur per week werkt en daardoor vriendschap noch relatie kan onderhouden.
De gekwelde geest (die zich waarschijnlijk door het natrappen van haar concurrenten en veel ellebogenwerk een belangrijk positie had verworven binnen één van de grootste mediabedrijven van Nederland) schreeuwde de longen uit haar Gooise lijf om nog-niet-gekwelde-geestjes aan te zetten tot gevaarlijke stunts.
Voor een vergoeding van een paar luttele euro’s maakten een paar centimeter het verschil tussen naar-huis-terug-lopen en naar-huis-rijden-in-een-rolstoel.
Er had bij mij eigenlijk al een belletje moeten gaan rinkelen toen de EHBO kwam opdraven en ik een contract moest ondertekenen dat ik de productiemaatschappij niet aan zou klagen, wat er ook zou gebeuren.
Ik heb inzicht gekregen hoe genadeloos de commerciële omroepen te werk gaan.
Het gaat er niet om de wereld te verbeteren of om de liefde voor het vak, maar keiharde pegels. Het molesteren van je standins voor een paar tientjes hoort daarbij.
Op het moment dat ik thuis kwam ben ik op de bank geploft en heb de eerste twee uur geen ‘boe’ of ‘bah’ kunnen uitbrengen van verbijstering over het wereldje en de hoeveelheid geweld. Er begon toen pas tot me door te dringen wat er allemaal gebeurd was die dag.
En toch kom ik haar nog wel eens tegen, in mijn nachtmerries!
Dan staat ze met een gekromde neus en een zwarte hoed op al roerende met een stok toverdrankjes te brouwen in een zwarte ketel.
Ik heb me afvraagd of ze die dag met de auto was gekomen of dat het HAAR bezem was die tegen het gebouw aan stond geparkeerd.

Een misstap kan een pijnlijke zijn. Tijdens het verschonen van het bed plaatste ik mijn voet verkeerd, waardoor ik ‘hem’ tegen de poot van het bed aan stootte. Aangezien het bed bleef staan was de linker helft van mijn linker voet het slachtoffer. Op dat moment heb ik sterretjes gezien, de mooiste kleuren van de regenboog en vliegende olifanten. (die laatste begrijp ik zelf ook niet, maar ik denk zelf dat het iets met de tekenfilm Dombo te maken heeft).
Het was alsof ik in het donker onder water zwom onder het ijs, het wak niet kon vinden om lucht te happen en het ijskoude water mijn borstkas samendrukte.
Ik moet het uit geschreeuwd hebben en mijn nieuwe buren te verstaan hebben gegeven dat je bed verschonen een gevaarlijke activiteit is.
Het volgende moment dat ik nog weet stond ik halflachend (ik weet ook niet wat dat is, maar ik moet altijd lachen als ik pijn heb) met tranen in mijn ogen ‘auw, auw’ te roepen in de badkamer en zag een bloedspoor van mijn voeten naar het bed lopen.
Zo, nu M&M’s voor de pijn en een plaatjespleister voor de schrik.

Ik ben opgegroeid op het platteland tussen de maisvelden, de strontkarren en de koeien.
Zoals in elk cultuurtje, spreekt men elkaar aan met de voornaam en is de achternaam overbodig.
Je hebt het over Cor, Marietje, Gerrit, Henny en Gerrie, en iedereen weet over wie je het hebt.
Ook ontwikkel je op het platteland speciale vaardigheden. Zo kan ik ver van te voren zien en voelen of het gaat regenen.
Ik kan aan de lucht ruiken of het een kapot varken (dood varken), kipkadaver of championmest is.
En je gaat zo praten. Je neemt het accent over en het taalgebruik. Ik bedoel daarmee bijvoorbeeld peperkoek (ontbijtkoek), piepers (aardappels) en kiepen (kippen).
Zoals een stadskind de streetslang overneemt, heb ik de farmersslang overgenomen.
Toen ik 18 werd, ben ik letterlijk naar de stad gevlucht. Ik werd gek van de bekrompenheid, lompheid en het boerse. Voor het eerst had ik het gevoel de lucht te ademen om te leven.
Als ik dan toch een keer bij mijn ouders ben, is het alsof ik in een tijdmachine gestapt ben en terug ga in de tijd. Als ik de veranderingen zie in het dorp is het alsof de tijd heeft stilgestaan, maar toch ook weer niet. Heel onwerkelijk.
Maar ondanks ik inmiddels redelijk verstadst ben, heb ik het ‘thuis’ nog steeds over peperkoek, piepers en kiepen.