Month: December 2009

Op een of andere manier beschik ik niet over de cognitieve vaardigheden in te zien dat mijn communicatieve vaardigheden mij in de steek laten op de momenten dat ik plaats neem in de kappers stoel.
Ook mijn cognitieve vaardigheden in te grijpen op het moment dat een gruwelijk leed zich voltrekt, liggen waarschijnlijk met hun kont op het strand van Ibiza, afgeleid door al het vrouwelijk schoon dat zich in trage tred aan het gezichtsveld voorbij trekt.
Wanneer ik vervolgens het resultaat aanschouw van de hoognodige kortwiekbeurt, bekruipt mij telkenmale het gevoel van woede, gezien mijn geuite vocabulaire in mijn ogen toch voor weinig interpretatie vatbaar had kunnen zijn.
Wanneer vervolgens mijn danspartner in zorgvuldige bewoording meedeelt dat mijn nieuw aangemeten haarschnitt het jaren negentig pispotkapsel gelijkt, kan ik u meedelen dat dit geen positieve bijdrage levert aan mijn gemoedstoestand.
Als vervolgens mij in een winkel ook nog eens, naar aanleiding van mijn ‘pispotkapsel’, een geslachtswijziging toegedicht wordt, ondervind ik onmiskenbaar de acute neiging om mijn hoofd volledig kaal te scheren om als boeddhistische monnik op een hoge berg ergens in Azië al mediterend mijn levensweg te vervolgen.
Het verwijt een ‘mevrouw’ te zijn krijg ik overigens wel vaker naar mijn hoofd geslingerd, voornamelijk telefonisch, wanneer ik bijvoorbeeld de Nuon bel voor opheldering over de ondoorgrondelijke administratieve puinhoop waar ze mij mee op zadelen, omdat ze extra geld willen zien. “Ik zal het even voor u opzoeken, mevrouw”
Het maakt niet uit, UPC, water, woningbouwvereniging.….
Wat is dat ?
Ik hoor zelf ook wel dat ik niet het zware stemgeluid van Leonard Cohen of Pavarotti heb.
Maar ik heb toch geen vrouwelijke stem, en ik heet toch niet Marc Marie Huybrechts (“Nee, da’s echt, echt waar”).
Waarom is het aannemelijker dat je een oud wijf aan de telefoon hebt wat haar hele leven zich een derde longkanker gepaft heeft, dan een gozer die niet klinkt als Ernst Daniel Smid.
Ook heb ik niet een naam waarmee je zou kunnen twijfelen aan het geslacht, zoals Gerrie of Dominique
Waarom wordt er automatisch aangenomen dat ik mevrouw ben ?
Ik heb gewoon de gebruikelijke mannelijke pijpleidingen daar beneden hangen (voor de doordenkers: ‘be my guest’).
Ik val gewoon op vrouwen (of ben ik dan lesbisch ???).
Ik kan staand plassen (zonder knoeien)
Ik koop gewoon de Playboy.
Ik scheer gewoon mijn baard.
Ik heb geen dagcrème, nachtcrème, tussen-de-middag-crème enz.
Ik vind de films met Leslie Nielsen wel leuk.
Ik zoek bij de Albert Heijn altijd de kassa met de leukste caissière .
Whaaah!!!
Gaat het weer een beetje, mevrouw Dröge?

-> Hallo truus, werkt het ? Groetjes Ria
Hallo truus, Dat is gijn om te weten, dan kan ik jan smsen. Groetjes Ria
Hallo truus, met jan is het foed. Hij is net uit het ziekenhuis. Groetjes Ria
Hallo truus, goed. Kees is net afgestuderd en Julia is naar america. Groetjes Ria
Hallo truus, 2 weken groetjes ria
Hallo truus wil je koffie ?”
>- Hallo Ria Ja lekker
-> Hallo truus met suiker ? Groetjes Ria

Ik ben naar Amsterdam geweest
en ik heb mijn portemonnee nog

Anna was enig kind en woonde samen met haar vader in een klein boerderijtje buiten de rand van een klein dorpje op het Brabantse platteland.
Ze groeide op zonder moeder, hetgeen in die tijd een doodzonde was, wat er voor zorgde dat ze altijd een beetje uit de toom viel.
Op haar 11e haalde haar vader haar van school af en moest ze als dienstmeisje voor hem de kost gaan verdienen.
Haar vader was alles voor Anna, wanneer dan ook haar vader op jonge leeftijd sterft, was dit een grote klap voor Anna waardoor ze zich volledig van de buitenwereld afsluit tot ongenoegen van de mensen uit het dorp en nog meer voor de mensen in haar directe omgeving.
Anna is in de loop der jaren een verbitterde oude vrouw geworden, die zonder enige aanspraak een eenzaam kluizenaars bestaan leidt.
Ver afgezonderd van alles wat met beschaving of technologische vooruitgang te maken had, leefde ze in een vervallen bouwkeet samen met haar enige hondje dat altijd keffend de weg op rende als er eens bij hoge uitzondering gemotoriseerd verkeer passeerde.
Ze wordt ook wel Anna Druup genoemd omdat ze altijd een druppel aan haar neus heeft hangen. Anna staat in het dorp ook bekend als de heks van de Kerkenhuus, behalve haar kluizenaarsbestaan werd dit imago kracht bijgezet door haar uiterlijke verschijning.
Haar ingevallen langwerpige diep gerimpelde gezicht en haar puntige kromme neus met zwarte pukkel maakten dit plaatje compleet.
Ze had geen tanden meer in haar mond waardoor haar mond ingevallen vallen was en een nogal zure indruk maakte.
Op haar hoofd droeg ze binnenstebuiten gekeerde ijsmuts.
Anna kleedde zich in een soort bruine pij van juten zakken, samengeknoopt en ombonden met een touw.
De enige afwisseling in haar kledij waren de rubber laarzen of klompen, waarmee ze naast de weg liep omdat ze anders zouden slijten.
Met een beetje fantasie zou Anna zo uit het sprookje van Hans en Grietje gestapt kunnn zijn, echter was het romantische peperkoekhuisje een harde, grauwe, aftandse, oranje bouwkeet.
Na het overlijden van Anna’s vader bleef het onderhoud aan boerderijtje waar ze in woonde, uit.
Het typische vooroorlogse boerderijtje met rieten dak heeft de zware novemberstorm van 1962 niet overleefd. Alleen de voorgevel en een stuk dak staat nog overeind.
Onderhoud noch hygiëne waren niet Anna besteed, ze was onverzorgd, riekte naar lichaamsgeur, oud vuil en uitwerpselen van haar zelf, haar hond en de enkele kip die door de bouwkeet heen scharrelde.
Anna leefde van groenten die ze zelf verbouwde op een klein erf bij het huis. Ook winkelde ze bij omwoners, die daardoor deze regelmatig wortels, sla, tomaten, aardappels, hout, eieren en melk misten.
Om te voorkomen dat ze een deel van de oogst vertrapte van de omliggende boeren bedrijven, zetten men regelmatig spulllen voor Anna buiten.
Als kind zijnde dichtten wij Anna allerlei magische toverkrachten toe.
Allerlei sterke verhalen gingen de ronde dat ze schatrijk was en ze al haar geld in de waterput verstopte die voor het vervallen huis stond.
We waren als buurtschoffies mateloos geïnteresseerd in Anna Druup en vonden het bloedstollend spannend als we haar opzochten en ze ons weer eens achtervolgde met de riek.
Het was kerstmis 1997, bewolkt, koud en het miezert een beetje.
Een ambulance parkeert op de Kerkenhuisweg 4. De strenge winterkou heeft zijn tol geëisd.

Couplet 1
Ik loop al dagenlang zinloos te struinen
in mijn pyjama door het huis
geen zin om iets te ondernemen
omdat het nu zo stil is bij mij thuis
Van mij is iets dierbaars ontnomen
Je was alles voor me, alles wat ik had
Voor jou zou ik mijn leven geven
Maar het was jou die ik altijd vergat
refrein
Het doet zo’n pijn, het doet zo’n pijn
Mijn eigen kind weg te moeten dragen
Dat ik jou in de steek liet
Blijft aan mij knagen
Het doet zo’n pijn, het doet zo’n pijn
Ik wil zeggen dat ik jou zo mis
dat kan ik alleen maar
op haar eigen begrafenis
couplet 2
Toen kwam die dag, je werd ziek
Je was nog zo klein, je was pas zes
Je wou dat ik aan je bed stond
Ik was er niet, ik greep naar de fles
“Pappa waar ben je nou”
Dat vroeg je telkens weer
“Ik kom morgen mijn schat”
Zei ik telkens, keer op keer
couplet 3
Mijn leven heeft geen zin meer
Het is leeg, grijs en grauw
Mijn lucht bewolkt, voortdurend regen
Weet niet wat ik moet zonder jou
Ik ben vandaag naar jouw graf gegaan
Heb bloemen op jouw steen gelegd
Had ik ‘Ik hou van jou’
maar eerder tegen je gezegd