.)
Ik doe je bij deze kei gedetailleerd uit de doeken hoe dit verliep en ik hoe mijn levenservaring kei heb verrijkt.
Ik stap deze week uit de trein en ik zie iets paars met rood voorbij schieten.
Nee, echt waar dat is geen grap! (zie stuk over: niet zeuren)
De rode hoedjes vereniging stalkt mij, waar ik ook ga of sta! Ik vind dat kei erg!
Ik kom er niet vanaf. Ik heb alles geprobeerd: praatsessies, zen-therapieën, rattengif, (mislukte) zelfmoordpogingen …. niets helpt. Ik kom er gewoon niet vanaf
Vorige week nog zat ik bij de psychiater uitgebreid uit de doeken te doen dat verhuizen een positieve uitwerking heeft gehad op mijn herstelproces.
Dit uiteraard onder luide begeleiding van een impulsieve oerkreet (die ik compulsief op met willekeurig gekozen tijdstippen op een Gilles de la Tourette wijze de wereld in stuur) die ik speciaal heb ontwikkeld voor de rode-hoedjes-aandoening.
In deze zelfde week ging ik op verkenningstocht uit in mijn kei nieuwe stad.
Al verkennende zie ik een kei oude grijze dame kei voorover gebogen over een rollator kei langzaam stapje voor stapje over het grijze trottoir voorbewegen.
De dame houdt (met grote snelheid) stil bij een kei grote stoere motor die op het trottoir geparkeerd staat.
Op dat zelfde moment komt een brede getatoeëerde spierbundel met (kei) gezwinde spoed aansnellen om een mogelijke diefstal door de rollator-rimpel te voorkomen (of misschien was het wel om krassen door een motor-rollator aanrijding te voorkomen).
Miss krulspeld brengt vervolgens de kei legendarische woorden uit : “Da’s een mooie brommer jongeman”.
Waarop de tatoeage antwoordt met: “Dat is een echte Harley Davidson, mevrouw”.
“Het is wel een mooie hoor, en u heeft ook zo’n mooi tasje”, waardoor het traagheidsmonster genadeloos de zwakke plek van de stoere spierbundel blootlegt: het kei kleine verwijfde tasje dat zijdelings aan de motor is bevestigd.
“daar kun je spullen in opbergen, je hebt geen achterbak”
“dat is handig” antwoordt rimpeltje.
Ook heb deze week al meerdere malen groepen kerels van middelbare leeftijd op solexjes door de stad voorbij zien sjeezen.
Hoever ben je heen op het moment dat je op die leeftijd je dikke reet op een brommertje propt en door een stad scheurt, en niet 1 persoon, maar een hele kudde.
Je zou denken dat deze groep dermate keiveel levenservaring heeft opgedaan dat ze op deze wijze niet aanschouwd willen worden.
Maar het tegendeel werd mij op dat moment kei bewezen.
Eenmaal thuis aangekomen hoor ik een kei raar geluid wat op het geluid van een trompet lijkt. Beredenerend dat het logischer was dat iemand bijvoorbeeld een tafel verschuift (ik ken de geluiden van de buurt nog niet, dus ik vind alles vreemd), hoor ik nog geen 5 minuten later trommelgeroffel (en verdomd als het niet waar is) een trompet spelen.
Ik kijk uit het raam, staat daar een hele carnavalsband op het dakterras bij de buren te pepperen.
Ik wist dat carnaval in de Brabantse stad kei wennen zou worden (volgens mij blijf ik 4
dagen lang in mijn bed liggen met het kussen op mijn hoofd), maar dit had ik toch op z’n allerminst verwacht.
“We hebben een toeschouwer” wordt er vanaf het dakterras met een kei Brabants accent mijn kant op gelald.
Schijnbaar is dit laatste zeer ongebruikelijk in deze kringen …. (me carnaval not know).
Ik wil toepasselijk afsluiten met een kei Brabants afscheid, maar ik kan het niet fatsoenlijk uit mijn bek krijgen.
Volgens de kenners leg ik de klemtoon kei verkeerd.
Ik moet toch nog wel even oefenen voordat ik geslaagd ben voor mijn inburgeringscursus.
HOUDOE!
(kei goed van mij, toch ?)
Stijve hark
.)
Iedereen zal inmiddels het verhaal tot zich hebben genomen van de stripper die op het vrijgezellenfeest van zijn eigen verloofde ging strippen.
Ik zie dat voor me: dat je je broek naar beneden trekt en dan staat je eigen verloofde ineens voor je: ‘hi, honey’.
Ik vraag ik me af of hij de act af heeft gemaakt en of hij er voor betaald is.
Ze vond ‘m altijd al een stijve hark, maar dit was schijnbaar iets te letterlijk, want het huwelijk is afgeblazen. Maar waarom?
Ik neem aan dat zij weet wat hij voor de kost doet, dus: waarom is het een probleem dat hij laat zien wat hij in huis heeft aan je vriendinnetjes (iets te letterlijk maar toch)?
Ze heeft tenslotte toch zelf een stripact laten komen of op z’n minst naar gekeken (anders had zij hem niet herkend), dus strippen kan haar goedkeuring blijkbaar wegdragen, maar het is klaarblijkelijk niet OK als je eigen hubbie-to-be het doet.
Als zij het wist vind ik het kortzichtig en hypocriet.
Als ze niet wist wat hij voor de kost deed en daar nu achter komt hij het domste rund wat deze wereld bevolkt (hetgeen ik denk dat het geval is).
Ten eerste is dit nou niet bepaald een beroep wat je makkelijk geheim kunt houden, men komt er via-via toch wel achter. De mens is nogal sensatiebelust, zeker als het om seks gaat.
Ten tweede zijn vrouwen niet achterlijk en kunnen dingen instinctief aanvoelen. Het is alsof ze ruiken dat er iets niet in de haak is. Hij is dus een goede leugenaar of zij niet goed in het ‘lezen’ van haar eigen verloofde, of allebei.
Ten derde: zoals het nu uit komt, lijkt het erop alsof hij het haar ook nooit verteld zou hebben (ook niet als ze getrouwd waren). Hetgeen ik echt heel dom vind, want het komt vroeg of laat toch een keer uit (al is de leugen nog zo snel…).
Waarom zou je je beroep (of hobby) niet delen met de vrouw waar je de rest van je leven mee gaat delen. Zij heeft toch het recht dat te weten?
Als zij het niet wist, heeft hij gelogen en is zij in mijn ogen gerechtvaardigd om het huwelijk af te blazen. Notoire leugenaars zijn de etterende puisten van de maatschappij, het is toch te triest voor woorden dat televisieprogramma’s zoals ‘het moment van de waarheid’ bestaan.
Misschien iets voor stoute Wouter om aan mee te doen : ‘ik wordt nooit minister onder kabinet Balkende’.
Strippen wordt door de maatschappij nou niet bepaald gezien als een hoge functie om uit te oefenen.
Ik vind het wel getuigen van lef dat je in je blote kont op een podium staat te paraderen met je handeltje. Het mooiste is nog wel dat je er voor betaald wordt, en goed ook!
Als je de looks hebt, mag je daar toch trots op zijn?
Begrijp me niet verkeerd, ik sta echt niet volgende week op het podium Hollands-next-chippendale uit te hangen, maar toch. Er wordt in deze maatschappij op veel schandaligere wijzen misbruik gemaakt van iemands goede of slechte uiterlijk.
Ik weet zeker dat er veel mensen een moord doen voor het uiterlijk van een stripper, anders ik wel.
Verhuisperikelen (1) – geluk bij een ongeluk
.)
Als ik mijn evenwicht heb gevonden en naast mijn bed sta, constateer ik dat het piepen uit een doos komt.
Het volgende probleem dient zich al direct aan: welke doos ? Mijn hele kamer staat vol met ingepakte dozen gezien de op handen zijnde verhuizing.
Als ik wist wat het piepen veroorzaakte, kon ik direct de goede doos pakken, gezien ik wel zo slim was geweest om op iedere doos met zwarte stift de inhoud te vermelden.
Even overweeg ik om het piepen te negeren en verder te maffen, maar het geluid is dermate hard en dermate irritant dat ik hierdoor de slaap niet meer zou kunnen vatten.
Na het openen van drie dozen heb ik eindelijk de goede te pakken. Bij ieder stuk zooi wat ik uit de doos trek wordt het geluid luider. Ik ben dit keer goed aan het graven!
Uiteindelijk heb ik de dader te pakken. Het piepding in kwestie blijkt een thermometer te zijn die schijnbaar een tijdgeschakelde alarmfunctie heeft. Bij mij rijst direct de vraag: Waarom heeft een thermometer een wekfunctie, maar belangrijker nog: hoe zet je die uit ?
Er is nergens een knop ‘alarm’ te vinden.
Na alle knoppen ingedrukt te hebben houdt het onding eindelijk zijn mond….. voor 9 minuten.
Nu wordt ik giftig en druk hardhandig alle knoppen nogmaals in en ook in de meest vreemde toetscombinaties probeer ik voor de zekerheid uit.
Het icoontje van het belletje blijft echter onverstoorbaar in beeld staan en 9 minuten later wordt mijn vermoeden werkelijkheid als de thermometer wederom van zich laat horen.
Ik heb het apparaat duidelijk te verstaan gegeven dat wanneer deze niet spoedig zijn mond houdt, deze de rest van zijn leven kan uitdienen in het ‘grote archief’ (over t(h)erminaal gesproken) en hij zijn grote broer, die wel wekker was geworden, kon opzoeken.
Maar dreigen heeft bij dit soort gevallen echter geen zin, zo bleek ook in dit geval 9 minuten later, waardoor ik mij genoodzaakt voelde een daad te stellen door het apparaat mores te leren.
Ik heb hem zijn dierbaarste bezit ontnomen, namelijk: energie (in Jip & Janneke-taal: ik heb de batterijen eruit getrokken).
Mijn oren tuten en genieten van de intense (oorverdovende) stilte die volgt.
Het heeft geholpen, echter heeft het verwijderen van de batterijen ook een nadelig bijeffect: alle functionaliteit is lam gelegd: ook het meten van de thermo is nu uitgeschakeld.
Bang om de batterijen en de temperatuur kwijt te raken en stop ze terug.
Je vermoedt waarschijnlijk al hoe laat het is…. ik wordt nu iedere nacht om 12 uur herinnerd dat ik toch beter de batterijen had kunnen verwijderen.
Het heeft echter twee voordelen: ik weet nu uit welke doos het komt en ik weet hoe warm het is, dat is nou nog eens een geluk bij een ongeluk.
Van paal tot paal
.)
Toen God zijn verhuisplannen aan Dennis al boem-boem-dreunend door zijn onderbuurman duidelijk maakte, heeft Hij besloten om Dennis op een zeer eigenaardige manier thuis te laten voelen op zijn nieuwe stekkie in Brabant.
Vreemd gevoel voor humor heeft die Gast toch.
`Van vervelende buurmannen kunnen we onze Arnhemse computernerd verlossen, maar niet van automatisch omhoog komende paaltjes.
Hij weet tenslotte als geen ander hoe deze jongens er van dichtbij uit zien.`
(levenslessen zijn soms kei en kei hard -letterlijk-)
Ik heb geen zin om te wachten tot wacco Jacco van beneden in een maffe bui door het lint gaat (zoals afgelopen zaterdag) en met instrumenten uit zijn eigen keukenla extreme-make-over wil oefenen op mijn gelaat waar ik al die jaren zo zorgvuldig voor gezorgd heb, of een koevoet tussen de deur steekt (zoals hij bij een buurman gedaan heeft) en toko-dennis leeg rooft.
De raaskallende gek van beneden (verdacht van asociaal gedrag, brandstichting, woninginbraken, verschillende geweldsincidenten waaronder met steekwapens) zal in dezer dagen een bezoek krijgen van een of meerdere leden van de sterke arm en met stereo installatie-en-al buiten zijn voordeur geplaatst worden, hetgeen mij (en andere buurtbewoners) ongetwijfeld door de halve zool in kwestie niet in dank afgenomen zal worden.
Door de incidenten met het opgewonden standje ging ik in zien dat de buurt wel een heel volks karakter had en ik (ondanks mijn beperkte budget) toch graag in een betere buurt wilde wonen.
Ook de spreekwoordelijke muren die op me af kwamen van de slechts 23m2 die ik tot op heden bezat, waren een reden om aan mijn hielen te trekken en te verkassen naar het Brabantse stadje.
Ik woon nu goedkoper, ruimer, in een betere buurt en mafketelloos (hoop ik), al zal carnaval wel even wennen worden.
De wipwinkel van Christine LeDuc op steen(geile)-worp afstand, heeft zo zijn voordelen: dan hoef ik niet meer voor mijn dagelijkse litertje glijmiddel een-of-ander obscuur naaiwinkeltje in een donker steegje binnen te lopen (het gaat bij mij harder dan de melk … ja, vrijgezel he).
Of dat ik even binnenWIP voor de superstroker of supersucker (ik weet niet of het bestaat, maar het zou me niet verbazen) om te doe-het-zelven, dat scheelt toch weer een kilometer lopen naar Sonsbeek park of Westervoortse dijk na 23:00u.
Ik zoek bij deze nog vrijwillige sop-, verhuis-, afsteek-, stofzuig-, ragebol-, schuur-, schilder- en vloerleghulpen…. wie wil?
Als je deze tekst helemaal door hebt gelezen hebt, ben je bij deze verplicht mee te helpen 😉