Month: March 2009

Veel rust nemen betekent bij mij veel nadenken. En in mijn geval schrijven, heel veel schrijven.
Mijn laptop zweeft voortdurend door de kamer op de standby-stand, wachtend op mijn volgende ingeving waarvan ik mijn brein moet verlossen.
Schijfblokken, blocnootjes, post-its, papiertjes met krabbels en aantekeningen liggen echt overal.
Een tornado van ideeën heeft bij mij thuis huisgehouden.
Het is een soort teksten slagveld. Een hevige oorlog om de beste woorden heeft gewoed (en woedt nog steeds).
Een magazine hier, een dichtbundeltje daar, artikeltje hier, rijmwoordenboekje daar …

Onder het motto ‘ik vind het zo gek dat ik lek’ introduceer ik bij deze een nieuw begrip dat naar mijn inziens zo de Dikke Van Dale in kan : tekstuele incontinentie.
Ik lek dan weliswaar geen lichaamsvloeistoffen, ik lek teksten.
Is mijn ideeënbus in mijn bovenkamer ongesteld? Anyways… ik lek, en behoorlijk hard ook!
Ik lek gemiddeld een schrijfblok per maand vol.
Een sappig detail is, dat ik ideeën heb over echt vanalles: liedjes, gedichtjes, sprookjes, verhalen en zelfs hele psychologische zelfanalyses.
Ik heb ergens een kraan opengedraaid die nu blijft stromen met leuke, lieve, droevige en komische ingevingen. Het komt gewoon, als ik er maar geen moeite voor doe.
Ik kan het alleen (nog) niet sturen, stoppen of aanzetten.
Als ik een komisch stuk wil schrijven maar als ik er voor ga zitten, lukt het niet.
Terwijl als ik onder de douche sta, op het toilet zit of in mijn bed lig komt meestal onbewust als een soort braaksel naar buiten spuiten.
Ik wordt soms grinnikend wakker, omdat ik weer een leuke ingeving heb. Die moet ik opschrijven anders ben ik ‘m weer kwijt. Maar om te schrijven moet je redelijk bij je positieven zijn, kortom klaarwakker.
De drie bovengenoemde locaties zijn dan ook inmiddels mijn vaste think-spots geworden.

Ik houd het niet meer tegen, ik heb me er lang tegen verzet.
Ik laat het gaan, ik schrijf alles op wat me te binnen schiet.
Mijn hoofd wordt anders te vol, het loopt over. Ik moet het kwijt!

Ik ben ook voortdurend aan het schuren, schaven en verbouwen van oude teksten.
Ik vind het leuk om met woorden te spelen, goochelen (nee, niet googlen) en de beste woorden in een zinsband de kiezen en het liefst zo dubbelzinnig mogelijk.

Ik wordt ook heel onrustig als ik niet kan schrijven.
Ik heb ook altijd een heel klein notitieblokje bij me als ik de deur uit stap.
Heb ik een soort schrijvers ADHD ?
Of heb ik de laatste tijd een extreme communicatiedrang ontwikkeld ?

Of ik interLEKtueel lek, of gewoon een dwaze dromer ben die hopeloos gebrabbel lekt op een niveau dat thuishoort in de gemiddelde LEKtuurbak moet je zelf maar beoordelen.
Je leest namelijk nu een van zijn lekkages …

Ik kocht vandaag de Linda.
Ik laat het ‘waarom’ omwille van de eenvoudigheid van dit schrijven even achterwege.

Op een of andere manier voel ik me toch een beetje bezwaard om de Linda te kopen.
Ik kon het niet onderdrukken om overeenkomsten te zien in de aanschaf van een Linda en een Playboy.
Het gaat namelijk ongeveer hetzelfde, hier is waarom:

Omdat ik me er toch een beetje ongemakkelijk bij voel, kijk ik om me heen of ik geen bekenden zie.
Ik koop er ‘psychologie magazine’ of stripblad bij (en daar bedoel ik de tekeningen-met-grapjes mee)…. Dit om het geheel een beetje evenwicht te geven en men niet het idee kan krijgen dat je naast het kopen van de Playboy Linda geen leven hebt.
Op een onbewaakt moment pak ik de bovenste Linda van het schap en leg deze een beetje beschaamd en stiekem op de toonbank.
Het liefst betaal ik contant omdat ik bang ben dat mijn pinpas weigert en ik met een enigszins rood hoofd het gewraakte artikel terug moet leggen in de schappen.
Gênanter dan het weigeren van je pinpas kan het bijna niet worden: je hebt geen vriendin EN geen geld …

Zoals een braaf burger betaamd, volg ik netjes de wet … de wet van Murphy wel te verstaan.
Ik sta nietsvermoedend mijn aankoop af te rekenen en ineens hoor ik een stem naast me die zegt : ‘Hé Dennis, lang niet gezien!’
Op elk moment van de dag zou mij die zin doen opfleuren, maar net deze ene 30 seconden van deze 24 urige dag komt deze zin verschrikkelijk ongelegen.
Ik draai me om alsof ik boodschappen sta af te rekenen en het desbetreffende blad de normaalste zaak van de wereld is.
Het is alsof je betrapt wordt terwijl je in een hevige vrijpartij verwikkeld bent met je vriendin en je moeder komt zonder te kloppen de kamer binnen …. (yes, been there, done that).

‘Tasje er om heen ?’
Om de wet van Murphy niet verder op de proef te stellen, antwoord ik met : ‘Ja graag !’
Ik zie het voor me:
Je zit in de trein. Tegenover je neemt een verschrikkelijk aantrekkelijke jonge dame plaats.
Je glimlacht een paar keer over en weer. Je wisselt wat woorden uit over de trein die te laat is en het weer.
Je verschuift, je tas valt per ongeluk open, en wat kukelt er dan altijd als eerste uit ? Precies!

Maar er zijn meer overeenkomsten tussen de Playboy en Linda, waar je misschien in eerste instantie niet bij stil staat:
1) De mooie stukken(!) in het blad sla je niet over
2) Je leest ze voor de goede interviews
3) Als er iemand op bezoek komt, zorg ik altijd dat je het netjes opgeborgen is en niet open en bloot(!) op tafel ligt

Om te zeggen dat je iemand lief hebt op z`n briefs,
begint met `lieve` en eindigt met `liefs`.

In mijn optiek is het een van de grootste mysteries die er sinds mensenheugenis bestaat.
Ik zou eigenlijk heel graag willen weten :
Wat doen vrouwen op het toilet ?

In films willen ze ons mannen doen geloven dat er behalve geplast ook driftig bijgekleurd een bijgekletst wordt, maar is dat wel werkelijk zo ?
Volgens de film-theorie: ze zeggen te gaan plassen, terwijl ze dus in werkelijkheid hun neus gaan poederen, maar ze blijven ondertussen wel lang genoeg weg om de soep koud te laten worden.
Een nieuwe laag verf, alles opnieuw inkleuren (uiteraard netjes binnen de lijntjes, die gezet worden aan de hand van stipjes met nummertjes ???) schijnt uren te moeten kosten.

“Gaan plassen” is voor mannen niets anders dan …. gaan plassen, terwijl het in het vrouws een hele andere betekenis heeft.
Gaan plassen is in het vrouwen-vocabulaire naar verluid een sociale aangelegenheid. Je hebt er schijnbaar medeplassers bij nodig, anders lukt het blijkbaar niet.
“Gaan plassen” is in het mannen-woordenboek not-done om met z`n tweeën te gaan doen.
Er worden bij mannen hele andere dingen bij gedacht, terwijl “gaan plassen” met z`n tweeen bij vrouwen de normaalste zaak van de wereld is.

Persoonlijk vind ik een toiletbezoek niet spannend, maar dames doen ons mannen geloven dat ze er uren voor in de rij staan om een plekje te bemachtigen op de felbegeerde witte glazuurzetel.
Dat betekent dat er meer aan de hand moet zijn dan alleen maar “gaan plassen”.
Mijn complot theorie : het toilet moet een soort belevenis-kamer zijn.
Is het de plek waar ze geheime spionage gegevens uitwisselen en vergaderen met soortgenoten over de samenzwering tegen mannen ?
Is het een geheim pact van het verbond van tieten en tampons?
Is het de plek waar ze ongestoord collectief hun masker af kunnen leggen om hun gruwelijke gelaat te onthullen zoals in De Heksen van Roald Dahl ?
Of richten ze wilde dieren af ? (Slangen bezweren ???)
Misschien geesten oproepen ?
Of satans verering ?
Of nou juist duivelsuitdrijving ?
Ik weet het niet, vertel het me !
Wat is er zo geheim dat het alleen op het toilet kan plaatsvinden ?
Ik zou dan ook graag als vrouw verkleed de vrouwelijke toiletgang willen bestuderen en eindelijk dit mysterie ontrafelen.

Rode draad van het verhaal :
Mannen doen wat ze zeggen, en zeggen waar het op staat.
Vrouwen verbinden hele andere betekenissen aan woorden, dan waar ze voor staan
Dus als een man zegt dat ze vrouwen niet dik vinden, menen ze dat (persoonlijke frustratie), en voor de mannen: trap niet in de vind-je-me-dik discussie…. (levenservaring)

Ik voel me geroepen om namens heel vrouw-minnend Nederland op te staan voor de degenen die het denken maar niet durven zeggen.
Ook vrouwen moeten leren dat sommige dingen in bed not-done zijn.
God heeft twee ‘amazing’ discoveries gedaan voor de vrouw die geen sex wil : hoofdpijn en Snoopy.
Uit eigen (levens)ervaring kan ik melden dat minimaal 2 van mijn exen in het bezit waren van minimaal 1 pyjama bedrukt met de beruchte witte carnivoor.
Een van de eerste dingen die ik over mijn ex tegen mijn beste vriend zei was : ‘Ze heeft een Snoopy pyjama’
Wat denkt een vrouw als ze een Snoopy Pyjama aantrekt ?
Waarom koopt ze überhaupt een Snoopy Pyjama ?
Maakt er iets kortsluiting bovenin de grijze massa ?
Voel je je echt aantrekkelijk in een Snoopy pyjama ? Echt sexy ?
Allemaal intrigerende levensvragen die me al enige tijd mateloos fascineren.
De vrouw vindt de man onaantrekkelijk als deze boert, scheten laat, strepen in je pleepot achterlaat of aan zijn zak zit te krabben.
Een Snoopy pyjama aantrekken gelijkt deze bovenstaande misdrijven op een ietwat subtielere manier.
Ga na dat je je kerel met een vrachtwagenmotiefje, raketjes, Mr. Bean of Woody Woodpecker op zijn T-shirt toch ook niet sexy vindt… laat staan met van die wollige groene krokodillensloffen met opgestikte witte tanden.…
Sowieso is het fenomeen pyjama niet het meest uitdagende kledingstuk voor tussen de
lakens.
Een pyjama met Snoopy erop maakt de ellende alleen nog maar erger.
Als een vrouw het slaapgewaad met het witte blafbeest aantrekt is het alsof ze zegt: ik ben niet voor niets ingepakt, blijf van me af … ik bijt!
Het schreeuwt nou niet bepaald: ‘welcome to the world of romance and seduction’.
Je zit zo ingepakt, en als je er wat van zegt : ‘ja, maar ik heb het zo koud!’
Kruip dan tegen me aan ! It’s me, boyfriend, AKA straalkachel-in-bed!
Een pyjama is een soort dwangbuis, als je je drie keer omgedraaid heb ligt je linker arm rechts en je schouderblad naast je knieschijf.
Als je wakker wordt kun je eerst allerlei onderdelen op (alfabetische) volgorde sorteren.
Mannen hebben een bijkomend nadeel dat bepaalde loshangende onderdelen afgekneld worden zodat je a-la-minuut klaar wakker bent van de pijn onder begeleiding van een kreet die een octaaf hoger ligt dan normaal.
Als je erotisch begint te friemelen moet je je zo duidelijk focussen op je doel: de naakte gestalte die onder het kuisheids katoen en NIET op de witte hond op haar buik.
Ik heb gelukkig niet zo’n moeite om mijn lichaam te activeren ‘for the act of love’, maar die witte hond (en die gele kanarie met dat ontplofte permanent) vormt een groot obstakel.
Als de witte blaffer in mijn gedachten voorbij schiet is de pret voor de rest van de avond voorbij. Dat witte mormel zuigt alle seksuele spanning uit een moment en maakt prik –en schrikdraad volledig overbodig.
Als de vrouw in staat van seksuele paraatheid verkeert, zegt de witte keffer ‘ik dacht het niet, hahaha’.
Sadist!
Je hebt behoorlijk wat fantasie nodig om je erover heen te zetten.
Knappe man die zich kan concentreren.
De meest ironische tekst op een gewraakte bedmode is: `Sleep well!`, ja inderdaad, de rest komt er niet meer van!
Eerst Snoopy uit, dan praten we verder…
Ik vind het meest schrijnende dat vrouwen zelf niet doorhebben dat zo’n pyjama een a-erotisch effect heeft.
Op www.pabo.nl zul je geen enkele Snoopy kuisheids tent aantreffen. Waarom denk je dat dat is ?
Als je een film ziet waarin een vrouw met een kerel naar bed wil, heeft ze dan een Snoopy pyjama aan ?
Wijs mij de eerste film maar aan!
Inderdaad : ik dacht het ook niet!
In de eerste 5 minuten van de ultieme vrouwenfilm (vast ook in het boek) wordt Bridget Jones getrakteerd op een advocaat die een trui aan heeft met een heel groot rendier voorop, later met een sneeuwmannenstropdas.
Hier reageert Bridget nogal afwijzend op.
Dat is de eerste grap die uitgehaald wordt in de film en het is exact hetzelfde met Snoopy!
Nog geen 5 minuten later zit ze zelf eenzaam en alleen thuis in een pyjama met een Snoopy motiefje!
What the f*ck ? Dit legt precies het probleem bloot waar het hier in dit schrijven om gaat (het andere geslacht iets verwijten en vervolgens het zelf doen).
Het succes van Sex And The City is gebaseerd op turn-offs van mannen.
Als je Sex And The City leuk vindt vanwege de kritiek op het mannelijk deel van de wereldbevolking, deal with this sister! Het is simpelweg dezelfde kritiek alleen de andere kant op.
Praktisch en constructief als ik ingesteld ben, heb ik een onderzoekje gedaan naar het Snoopy fenomeen.
Ik denk dat naar schatting 70% van de vrouwenpopulatie in het bezit is van het gevreesde Snoopy uniform.
De meeste mannen vinden het echt niet kunnen ! (Mark my words!!)
Wat dan wel ?
Gewoon een leuk setje, een leuke satijnen nachtjapon, babydoll, jurkje, shortje, string etc, gebruik je fantasie (raadpleeg voor mijn part www.christineleduc.nl ).
In ieder geval iets waar je lekker tegen aan kan liggen (satijn bijvoorbeeld).
Er zijn nu vast vrouwen die denken `ik vind dit niet zo`n leuk stukje`, maar denken ondertussen ‘is dat bij mij ook zo?’.
Als je nu bij je kerel te rade gaat over zijn opinie over de hersenspinsels van meneer Schultz, zal hij zeer waarschijnlijk wijselijk ontkennen dat het hem deert. (Hij heeft bijgeleerd in de loop der jaren).
Om antwoord te geven op de bovenstaande vraag, ik kan je verzekeren: ‘ja dat is bij jou ook zo, en je kerel is blij dat ik er nu wat van zeg’.
Ik doe dus bij deze een beroep op je gezonde verstand dames, denk er volgende keer bij na als je je pyjama met de wit met zwart omlijnde bijter aan trekt.
Ik deelde mijn Snoopy-fobie laatst met een aantal dames (waaronder een ex met Snoopy Pyjama).
Met grote vraagtekens in hun ogen waren ze op z’n zachtst gezegd ‘not amused’ met mijn bevindingen (mmm vreemd…).
De ex in kwestie verdedigde zich met de woorden ‘heb ik anders nooit wat van gemerkt’.
(10 punten voor deze acteur zonder opleiding, of het zegt iets over mijn libido …. anyways …)
De overige dames hebben beiden gedreigd om in Snoopy tenue te verschijnen op ons uitje naar Blackpool.
In een maatschappij die steeds verder ver-seksualiseert, waar komt die witte hond vandaan ?
Of is het NOU JUIST de reden waarom de witte hond bestaat ?
Dus leven de erven van meneer Schultz bij de gratie van een verseksualiserende maatschappij ?
Ik hoop op een Snoopy-loos verloop van mijn leven, maar ben bang dat dat lot mij niet gunstig gezind zal zijn.
Als je als vrouw zijnde vanavond naast je man/vriend ligt en vraagt `m eerlijk naar zijn mening over Snoopy, heb ik tenminste nog iets bereikt.

Ik ben al een tijdje op zoek naar antwoord op de vraag: wat is echte liefde ?
Ik heb het gevoeld, maar heb nu ook een materieel antwoord gekregen op deze vraag.

Ik was deze week in de winkel vlak voor sluitingstijd.
De dame achter de kassa rekende af. Naast haar stond schijnbaar haar vriend/man/minnaar (ik weet het niet, ik heb het niet gevraagd).
Hij sprak Engels en zei tegen haar : ‘Do you like a strawberry ?’
Ze begon te glunderen, haar houding werd anders, ze glimlachte verlegen, haar gezicht sprak boekdelen : ‘Yes please ‘ zei ze.
En hij liep naar zijn auto (ik gok om de aardbeien te halen …. wilde gok … hele wilde gok)
Aan haar hele gedrag kon ik merken dat ze het zo waardeerde dat hij haar een aardbei aan bood, en zo lief van hem dat hij aan haar dacht of ze misschien een aardbei wilde.
Aan haar reactie begreep ik ook direct welke relatie de twee hadden, want die man had net zo goed haar baas kunnen zijn.
Ik kreeg ook meteen zin in aardbeien ……
Ik stapte de winkel uit met een glimlach en ik dacht: met alle ellende op de wereld is het toch zo fijn als er een beetje liefde is om alles in evenwicht te houden.

Liefde zit ‘m in hele kleine dingen …